Er zijn plm 40 belangstellenden.
De stoelen staan achter elkaar, dat lijkt ons niet bevorderlijk voor een dialoog.

De sprekers: Robert Vuijsje ('Kaaskoppen'), Cemil Yilmas (ondernemer) en gespreksleidster Naima Ajouaau vragen zich af hoe hun kinderen met een kleurtje, zullen opgroeien in het nederland van nu en straks, met een groeiende intolerantie tegen ' de ander'.

Robert V. heeft een eigen onderzoekje gedaan bij plm 60 mensen. Daar kwam uit dat autochtonen geen probleem hebben (zij zijn ' gewoon') maar allochtonen wel: zij moeten steeds bewijzen dat ze net zo goed zijn etc.

Uit opmerkingen uit de zaal blijkt herkenning maar ook zorg om de sterk veranderde buurt of wij waar men zich niet meer thuis voelt. Mag dat gezegd worden??.
Mohamed Ezhar complimenteert de spreker om zijn moed.

In de pauze maken we contact met verschillende mensen, goed om te netwerken!

Annego vraagt zich na de pauze af of er ook voorbeelden zijn waar het goed gaat.
Zij vertelt over haar ervaring van 'resetten' als de nieuwe dokter een kleine donkere vrouw blijkt te zijn. Dat haar waarneming van het uiterlijk van de ander op dat moment bepaalde wat er gebeurde.
'Op het eerste gezicht' hebben we een beeld. We 'weten' of die ander blank of gekleurd is, man of vrouw, gezond of niet, oud of jong, rijk of arm. En op grond daarvan reageren we.
En haar leermoment op grond daarvan: eerst de reflex (vanuit je onderbuik, je opvoeding heb je je een beeld gevormd, : een dokter is voor haar een grijze oudere blanke man, etc. , daar kun je niks aan doen) maar dan moet de reflectie volgen: klopt dat wel? Op grond van die reflectie volgt pas je reactie, je gedrag. Wat je zegt, en doet.
Het gaat vaak mis omdat mensen vanuit hun reflex reageren, en de reflectie overslaan.

Het doel van de dialoogtafels is om dat te oefenen. Vauit het ILPA kan daaraan een bijdrage worden geleverd.

Annego 26.11.2016.